നിദ്ര

പകര്‍ന്നു കഴിയുമ്പോള്‍

എല്ലാം തീര്‍ന്നുപോകുന്നു.

പ്രകാശത്തിന്റെ ഇരിപ്പിടം,

ജീവന്റെ വാല്‍നക്ഷത്രം,

എന്നു കരുതിയത്                    

തണുത്തിരുണ്ട

കരിക്കട്ടയാവുന്നു.

ചിരിക്കുന്ന നിന്റെ

സൂര്യമുഖം

കോമ്പല്ലുകള്‍ തുറന്ന്

എന്റെ മുഖത്തിനു

നേര്‍ക്കു പിടിച്ച

വിപരീതമാകുന്നു.

വിഹ്വലതകളുടെ

കയ്പുതീര്‍ക്കാന്‍

ഞാന്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതൊക്കെയും

വേദനയുടെ കയ്പന്‍

കടലുകളെ മാത്രം...

ഈ രാത്രി കൂടെ

കാത്തുനില്‍ക്കുക,

നിശാഗന്ധി വിരിയാന്‍

ഇനിയുമുണ്ട് നേരം.

പുലരും മുമ്പേ

യാമക്കോഴി കൂവുമ്പോള്‍

ഉണരാത്ത എന്നെ

വിളിച്ചുണര്‍ത്താന്‍

ഇനി നീ പോലും

വരാതിരിക്കുക.

നീ പോലും വരാതിരിക്കുക...